10
mrt
2021
In september is Brugge aankomstplaats voor het WK tijdrijden. Stadsgenoot en wielrenner Jens Keukeleire schrijft daarom elke maand een column in deze nieuwsbrief.
'Ode aan de rennersvrouw'
“Het zijn voor iédereen lastige tijden, maar zeker ook voor renners. Vooral nu we weer meer naar het buitenland trekken en al die extra testen moeten ondergaan. Maar ik heb het gevoel dat ik het deze winter heel goed hebben kunnen oplossen, in die zin dat ik niet heb moeten inboeten aan training. Mijn stages in het buitenland heb ik kunnen afwerken zoals gepland.”
“De voorbije drie jaar heb ik samen met Jelle Wallays telkens een huisje gehuurd in Spanje. Al mijn materiaal staat daar en dan ga ik telkens voor een week of voor tien dagen naar ginder. Normaal kom ik iedere keer terug naar België. Maar nu met corona zou dat moeilijk geweest zijn, omdat ik dan elke keer in quarantaine moest. Net als mijn vrouw en twee zoontjes (Lou is 4 en Bas is 2).”
“Om dat te vermijden ben ik dus in Spanje gebleven. Het was logischer dat Sheena met de kinderen naar mij kwam. Ze heeft het afgelopen jaar zelfs meer gevlogen dan mij, wat eigenlijk gewoon niet kan. Maar dat hield wel in dat als zij terug naar België ging, ze telkens doorheen die administratie moest, telkens die testen moest ondergaan én ze telkens in quarantaine moest. Helemaal alleen. En met kinderen die niet naar school mochten en waar je in dat winterweer niet meteen mee naar buiten kon.”
“Dan komt er nog eens bij dat ze van de contact tracing bellen om te checken of ze zich wel aan de regels houdt. En de politie komt ook controleren of ze wel thuis is. Ze had ook geen werk om zich op te storten, want pas sinds kort mag ze als schoonheidsspecialiste opnieuw aan de slag. Heftig dus. Alleen wordt dat niet gezien, omdat er alleen maar over de renners gesproken wordt. De vrouw die achter ons staat heeft in mijn ogen veel meer opofferingen moeten doen als andere jaren. Ik denk dat dat ook eens mag geschreven worden. Een ode aan de rennersvrouw.”
“Ik heb dat altijd al goed beseft en weet dat ik mijn twee pollekes mag kussen dat ik zo’n goed vrouwtje heb, maar deze winter was het dus wel extreem. Hopelijk kan de beloning zijn dat ze mij in september aan het werk kan zien op het WK in eigen land. Langs het parcours dicht bij mij. Een beetje zoals bij de Vlaamse klassiekers. Dan heb je ook dat lekkere gevoel dat je ’s avonds gewoon naar huis kan. Naar die prachtige rennersvrouw.”